Ik ben iemand die ergens lang in kan blijven hangen. Ook kan ik me heel erg verantwoordelijk voelen voor dingen waar ik me niet verantwoordelijk voor hoef te voelen. Of ik kan me te lang verantwoordelijk voelen voor iets dat eigenlijk al voorbij is. Ik heb door de documentaire heel veel tools gekregen om dingen te verwerken. Voorheen was het vooral een kwestie van negeren. Nu heb ik geleerd om de situatie buiten mezelf te zoeken en te analyseren, en dan aan te geven wat ik niet fijn vind. Het is een combinatie van praten over, en analyseren van een situatie die ongewenst is, en dan je grenzen aangeven.

“Ik had een afweermechanisme tegen zulke gebeurtenissen.”

Het verhaal (zie filmpje) dat ik heb gekozen voelde voor mijzelf op dat moment niet zo heftig. Toch raakt het je eigenlijk diep van binnen natuurlijk wel. Anders had ik ook niet die foto gemaakt als bevestiging die de situatie tegensprak, of als verzachting. Daarom wilde ik vooral dat verhaal vertellen, als een leermoment voor mezelf, maar ook voor andere mensen die zo’n situatie moeilijk vinden. Ik deed op dat moment niks, omdat ik niet wist wat ik er mee aanmoest. Dat was meer uit onwetendheid.

“Wat andere mensen zeggen is niet per se een feit of een waarheid.”

Het gaat erom dat je niet bang bent voor een beoordeling. Als je van tevoren er al vanuit gaat dat mensen je op een bepaalde manier zien, dan wordt het lastig. Dat inzicht heeft me heel erg geholpen. Voorheen was ik toch wel een beetje huiverig op sommige momenten. Ik was bang om te praten, of hield me een beetje schuil zodat ik niet opviel. Nu kan ik vaker mezelf zijn.

“Om op te vallen moet ik heel erg mijn best doen. Alles wat ik doe, moet ik op eigen kracht doen.”