Wat ik me kan herinneren is dat ik in het begin niet erg enthousiast was. Dit was geen onderwerp waar ik me in mijn dagelijks leven mee bezig hield. Ik ging dan ook naar de opnamen toe met het idee dat racisme niet of nauwelijks van invloed op mij was geweest. Ik wist niet of ik iets zinnigs kon bijdragen. Wat indruk op mij maakte was de openheid van de andere deelnemers. Ik vond het moedig hoe ze zichzelf blootstelden en hun verhalen deelden.

“Hun moed tijdens de opnamen heeft mij ertoe gedwongen om nog eens kritisch naar mezelf te kijken.”

Als ik echt eerlijk ben tegen mezelf kom ik tot de conclusie dat ik toch niet zonder kleerscheuren ben ontsnapt: (het idee van) racisme heeft wel degelijk invloed gehad op mijn leven. Niet direct op mijn school of carrière, maar wel op mijn ervaring van opgroeien in Nederland. Let wel: niemand leeft zonder schade op te lopen. Iedereen wordt geconfronteerd met uitdagingen. Ik zeg dan ook zeker niet dat het leven als allochtoon in Nederland een onmogelijke taak is, of dat allochtonen constant tegen de stroming in moeten zwemmen. Integendeel, ik ben blij dat ik in Nederland opgegroeid ben.

“Ik denk echter wel dat bepaalde uitdagingen uniek verbonden zijn met het bestaan als allochtoon in de Nederlands samenleving.”